Mijn Homestay Familie en een hoop sightseeing!

Zo, dat reisverslag is al weer een tijdje geleden, dus hier weer een berichtje uit Taiwan! We zijn veel bezig geweest met nietsdoen, maar dan voornamelijk niet bij een computer in de buurt, dus vandaar dat dit verhaal even op zich liet wachten. Nu is hij wel een beetje lang geworden, dus ik zal proberen volgende keer wat vaker te schrijven ;-)

Sinds vorige week woensdag hebben we op school bij veel lessen meegekeken van de andere foreign teachers (buitenlandse leraren). Er is een leraar uit Canada, 2 uit Amerika en 1 uit China of Japan (dat is me nog niet helemaal duidelijk). Ze hebben een hele verschillende maar sowieso enthousiaste stijl, dus dat is wel leuk om te zien. Zij geven 3 dagen per week Engelse les in the English Village waar ik vorige keer over vertelde. Daar komen andere scholen op bezoek vanaf een uurtje of 10.30. Ze krijgen dan in groepen een uurtje les in het ‘vliegveld’, een uurtje in de ‘snackbar’, een uurtje in het ‘weerstation’ en een uurtje over dieren waarbij gebruik wordt gemaakt van een smartboard. Op een gegeven moment werd het meekijken wel saai, omdat we meerdere keren dezelfde vliegveld- of weerstationles zagen. De WUFU kinderen (dus van onze school zelf) krijgen in de tijd daarvoor en op de andere twee dagen Engelse les. Dit zijn wel verschillende lessen, dus leuker om meerdere keren mee te kijken.

Afgelopen donderdag hebben Casper en ik een van de leraren vervangen in the English Village omdat hij ziek was, dus we hebben onze eerste echte lessen gegeven (jeej). Verder hebben we vanaf volgende week een rooster, voor onze eigen lessen. We geven alleen les aan de WUFU kinderen, dus niet aan bezoekende scholen. We moeten gaan lesgeven over Nederland, over de cultuur, het land, typische dingen, en simpele woordjes. Klompen, windmolens en tulpen, daar gaan we dan! Ook gaan we lesgeven over de ‘Pet planet’ (dieren) in The English Village. De leraren van klassen beslissen zelf hoe vaak ze hun klas naar ons laten gaan, dus sommigen zullen we vaak gaan zien en anderen weinig.

Verder is iedereen op school nog steeds erg behulpzaam en aardig. Al worden sommige leraren al wel een beetje jaloers op me, vanwege mijn blonde haar en blauwe ogen die hier nogal de aandacht trekken. Tot nu toe hebben we dus meegekeken in The English Village, waar groepen maar 1 dag komen. Aan het eind van die dag wordt altijd aan een aantal studenten gevraagd hun favoriete leraar te kiezen. Deze mogen ze dan een handje geven of knuffelen. Zelfs wanneer ik niks doe, maar gewoon er bij zit en zo eens een keertje naar sommige kinderen lach, zijn er altijd een paar die mij kiezen. Het is toch wel erg gaaf om zo’n jong blond meisje met blauwe ogen een hand gegeven te hebben.

http://www.loxa.edu.tw/schoolweb/view/index.php?WebID=485&schnum=120000&MainType=HOME
Dit is de site van de English Village. Als je bovenaan op de rondjes klikt kom je op de themakamers terecht en zie je hoe het eruit ziet.

Ook zou ik vertellen over de familie waar ik verblijf. Het is een gezin waar de vader, moeder, oma en 2 dochters samen wonen. Op 1 van de foto’s bij het vorige reisverslag staan naast de welkomstkinderen een moeder en 2 dochters, dat is de familie waar ik verblijf. Als ik het goed begrepen heb zijn de dochtertjes 7 en 9, maar gezien het Engels van de familieleden niet heel goed is (Lees: oma niet, moeder een beetje, vader ietsje meer, kinderen alleen simpele woordjes) komt het wel eens voor dat ik niet zeker weet of ik ze helemaal goed begrepen heb (en andersom ook). Ze wonen ongeveer 2 minuten lopen vanaf de school, waardoor ik nu iedere ochtend samen met de dochtertjes naar school loop om 7.30uur. Hun Engelse namen zijn Cindy (de oudste) en Polly. Iedereen in Taiwan en China heeft namelijk een Engelse en een Chinese naam, omdat de Chinese naam te moeilijk schijnt te zijn voor buitenlanders.

Ze zijn in ieder geval erg aardig voor me, en zorgen ook goed voor me. Elke ochtend staat t ontbijt voor me klaar (soms brood, soms kipnuggets, soms iets Chinees….) en ’s avonds is er vaak keus uit meerdere groentes, vlees, vis en soep. Oja, en rijst natuurlijk. Ze verbouwen zelf groentes op het dak, dus dat is vast heel gezond (alhoewel de lucht hier niet zo schoon is als in Nederland). De kinderen zijn ondanks dat ik er al 2 weken ben nog steeds heel enthousiast als ze me zien (Hi teacher Kimberly!) en willen elke avond met me spelen (Play a game! Play a game!). Dit begon met vele keren hide and seek (verstoppertje), maar op een gegeven moment zijn we gelukkig ook aan de kaartspelletjes begonnen, en vandaag hebben we zelfs monopolie gespeeld! Lang leve de universele spellen. Eigenlijk zijn ze precies hetzelfde als Nederlandse kinderen, behalve dan dat ze Chinees praten. En natuurlijk zijn er nog wel wat andere kleine verschilletjes, maar ik zal wel een keer een reisverslag over cultuurverschillen schrijven en daar alles inzetten.

Ondertussen hebben we ook al veel sightseeing gedaan. Na een paar dagen alleen maar proberen te wennen op school en bij de Homestayfamilie waren Casper en ik echt toe aan even de toerist uithangen. Vorige week donderdag zijn we daarom rond gaan lopen en naar het hoogste gebouw van onze stad (Kaohsiung), gegaan. Dit gebouw heeft 85 verdiepingen, maar je kunt maar tot en met de 75e naar boven. Dan moet je weer met de trap naar beneden (leve de logica) om op de 74e verdieping op het Viewdeck over de stad rond te kunnen kijken. Ook zat daar een plek waar we koffie, warme chocomel (nee echt vloeibare chocolade eigenlijk!) en cake en wafels konden eten. Dat was mijn eerste chocolade in Taiwan, en daar was ik echt aan toe! Verder hebben we een tempel bezocht en een rijstburger gegeten. Een rijstburger is net als een hamburger, maar in plaats van brood zit er rijst aan de buitenkant. Best lekker! Net zoals eigenlijk al het Taiwanese eten dat we nog steeds continu van iedereen krijgen toegestopt.

Zaterdag zijn we ook weer op pad geweest om de stad te bekijken. ’s Ochtends gingen we samen met mijn homestayfamilie naar een park waar het werk van de vader een soort personeelsuitje-met-de-hele-familie had. Daar hebben we gevliegerd en naar een show gekeken. Aan het eind won de vader 250 euro met een loterij, dus dat was een goede afsluiter. Toen hebben we samen gelunched. In de tafels zaten een soort pannen met daarin water en groentes en vlees. Dit kon je zelf aanzetten om te koken en dan kon je het op eten. Daarna ging de familie slapen, maar dat is zo’n gebruik wat wij Nederlanders nog niet hebben overgenomen. Iedereen slaapt hier tussen de middag, ook op kantoor, en ook alle kinderen op school, maar na een keer proberen en met een stijve nek wakker worden heb ik het niet meer gedaan.

Casper en ik zijn dus weer op het toeristische pad gegaan, en gestart bij een cultureel centrum. Was niet heel veel te zien, maar wel een apart gebouw. Toen zijn we vanaf daar teruggelopen naar het centrum van de stad en ondertussen alle interessante gebouwen die we zagen binnengelopen. Zo kwamen we onder andere in een heel duur hotel, op het dak van het World Trade Center (hoort dat normaal niet afgesloten te zijn?), en in tientallen tempels. ’s Avonds zaten we te eten en begonnen we ons af te vragen waarom we toch continu knallen hoorden. Terwijl we naar buiten liepen zagen we dat het vuurwerk was, dus we dachten, laten we daar eens gaan kijken. Zo kwamen we opeens terecht in een religieuze optocht waarbij volgens de een de verjaardag van Buddha werd gevierd, en volgens de ander de verplaatsing van een tempel, maar hoe dan ook, het was een mooie avond! We liepen letterlijk achter het vuurwerk aan, omdat het gewoon op straat opgesteld werd en de stoet met godenbeelden erachter aan liep. Op kruispunten tussendoor stonden vrachtwagens opgesteld met daarop nog veel meer vuurwerk. Wij liepen rond 19.30uur de optocht in, en rond 22.30uur was alles pas afgelopen. Wat een avond, als je dat niet verwacht! Echt heel gaaf om te zien. En weer merk je hoe aardig iedereen is, want ongemerkt werden we op sleeptouw genomen door een vader en dochter en zoon, die ons de hele tijd de beste plekjes toonden om alles goed te kunnen zien. En zo verlieten we om 7.00uur ’s ochtends het huis om om 23.00uur ’s avonds weer terug te komen, vol nieuwe indrukken.

Ook op zondag stond er een toeristisch tripje gepland, dit keer met de studentenorganisatie via wie we hier zijn. De studenten wilden ons meenemen naar een Sugar Refinary, volgens de boekjes een van de bekendste toeristische attracties in Kaohsiung. Helaas pakten ze een verkeerd boemeltreintje en konden ze de hele Sugar Refinary niet vinden, waarop ze zeiden ‘zullen we dan maar wat gaan eten?’. Dat is echt typische Taiwanees! Gelukkig hadden we die dag ook een student uit Brazilië en twee uit Tsjechië leren kennen, die ook via AIESEC (de studentenorganisatie) in Taiwan zitten. Zij hadden net als wij nog geen honger, en samen konden we wel om de Taiwanese studenten lachen, die hun honger opgehouden hebben totdat wij ook honger hadden. Uiteindelijk hebben we nog wel heel lekker samen gegeten en waren we die dag ook weer weg van 11uur ’s ochtends tot 11 uur ’s avonds.

Deze week hebben we voornamelijk gewerkt en verjaardagen gevierd. Zowel de mijne, als van een collega buitenlandse leraar. Volgende keer zal ik daar meer over vertellen. In het kort: Veel te veel taart, veel happy birthdaywensen en leuke feestjes! Morgen vertrekken we voor 3 dagen naar Taipei (de hoofdstad), dus ik hoop woensdag een mooi verslag te kunnen schrijven over de verjaardagen en Taipei. Tot snel!

Oja, en er zijn weer nieuwe foto’s toegevoegd op http://www.flickr.com/photos/60777841@N04/sets/ dus neem vooral een kijkje!